معنا
ما که معنا نشدیم در میان گل سرخ
در میان همه طنازی این زیباروی
آنشب اما گویی کسی از کنج طلوع
شعر باران میخواند
آری آری آنشب
آنشب از فرط نگاه گل یاس به سراپرده آوای تنم
باز گویا غزلی پنهان بود
غزلی تازه تر از شبنم گلبرگ بهار
و به آهنگ نسیم و به رقص تن سرو
خیره در نبض سکوت شب و شعر
آشیانم همه آیینه و شیدایی بود
من پریشان بودم چون تن برکه سبز
اشک ریزان بودم
کوچه کوچه مهتاب غنچه ها در دل آب
خیره در برکه باران زده شیدا بودم
ناگهان
ناگهان
غرش موجی به فغان خواب از چشم خمارم بربود
کاش آن کودک پر جوش و خروش
بهر بازی و نشاط
گل نمیکرد همه برکه شبنم رویایی ما
نجوا
چشم را باز کنیم تا که از نزهت خورشید نفس تازه کنیم
تا که از آیه مهتاب کلامی شنویم
درپس کوچه بن بست بهار زیر باران نسیم
باز آواز کنیم
باز در اوج خدا در طلوعی که بهاران دارد
باز پرواز کنیم
آه ای زورق عشق من خدا را دیدم
من طپشهای نفسهای خدا را چیدم
و در آن مستی ایام به صد خنده و ناز
به همه سایه غم خندیدم
لب تشنه
لب تشنه ایم و تنها تا برکه ره دراز است
هم برکه خشک خشک است هم من توان ندارم
آری من از خزانم آشفته و شکسته
جز پیکری نحیف و خشکیده جان ندارم
نی روز روشنی داشت نی شب ستاره باران
چون شکوه باز گویم میل بیان ندارم
گم کرده راهم ای دوست زین تنگنای کوچه
جز حلقه دو چشمت هیچ آشیان ندارم
در انتهای شبها چشمم به کوچه خشکید
ساقی تلطفی کن زین بیش جان ندارم
عشق از ازل نیفتاد بر تاروپود جانم
شاید رهی به مستی من زین میان ندارم
در امتداد باران در حسرت بهارم
یا من نمیشناسم یا من نشان ندارم
از آفتاب چشمت غافل نیم ترانه
با بودن تو چشمی از این و آن ندارم
نجوای دل
دیشب ای آرام جان دیدم صفای دیگری
مرکبم اسب سپیدی و قبای دیگری
مست مست از جاده های عشق میکردم گذر
گوئیا گیتی مرا داده بقای دیگری
ساقی میخانه دیدم بر رکاب مرکبی
پیش خواندم جانب خود با نوای دیگری
گفتمش دیباچه عمرت چسان پرنور شد
گفت بستم خویشتن را در لقای دیگری
گفتمش موجی گران بر جان رنجورم فتاد
گفت موج عشق بودی نی هوای دیگری
گفتمش ویرانه شد این کلبه جان و تنم
گفت برخیز و بساز از نو بنای دیگری
گفتمش خواهم شدن دیوانی از لطف خدا
گفت دل را پاک کن از هر نوای دیگری
گفتمش ویرانه ام از باد و بوران زمان
گفت آهنگی بزن سر کن صلای دیگری
گفتمش باران عشقش را نمی بارد مرا
گفت هوش ای بی خرد در بند نای دیگری